Dag 4: Kampala

Het is D day! Vandaag ga ik naar Kampala, wat de komende maanden mijn hometown gaat zijn. Eerst nog even ontbijten voor de laatste keer op deze mooie plek en dan nog de laatste spulletjes inpakken! Er was ons gezegd dat we om tien voor 9 klaar moesten staan, omdat de chauffeur eerder kon zijn. Maar daar deden we een beetje sceptisch over, want Afrika en optijd zijn gaan niet samen. Nadat we hadden besloten om de koffers alvast naar buiten te brengen was wonder boven wonder de pick-up chauffeur er al! En ja het was voor 9 uur! Hij begroette ons vriendelijk en nadat alle spullen waren ingeladen, konden we weg. Nog een keer keek ik achterom naar deze mooie fijne plek, deze plek die ik zal blijven herinneren als het beginstadium van mijn grote avontuur!

De chauffeur is erg aardig en begint te vertellen over de historie van Uganda en zegt “you are free to ask me anything” dus dat we hem van alles kunnen vragen. Als we eenmaal Entebbe uitrijden, zie ik dat het steeds armoediger word, het is ook druk want het is maandagmorgen en iedereen vertrekt naar werk. Ik zie boda boda’s rijden die toeterend door het verkeer manoeuvreren, ik zie minivans die overvol zit en allerlei andere voertuigen. Ik kijk mijn ogen uit, wat een chaos en een drukte! Waar ik mij nog het meest over verbaas, is een vrouw achterop een boda boda met een baby op haar arm, ontzettend gevaarlijk! Als ik haar blijf volgen in het verkeer schrik ik me kapot en breng ik uit “oh my gosssh!” de boda boda is op een andere geklapt, maar ze is er gelukkig niet van af gevallen. De chauffeur moet lachen om mijn reactie, maar ik vond het verre van grappig. Ik ben echt in shock van alles wat er op mij afkomt, is dit dan de welbekende cultuurshock? Ik had wel een beeld in mijn hoofd hoe het zou zijn, maar als je dan ineens in de situatie bent is het toch wel erg heftig. De andere meiden verkeren volgens mij in dezelfde status, want zij zeggen ook niet veel. Soms zeggen we tegen elkaar “moet je dat zien!” En vervolgens vallen we weer stil. In Oeganda rijden ze trouwens links, want het is een Britse kolonie geweest, verder zijn de meeste wegen wel verhard en staan er zelfs stoplichten! Waar niet echt aan gehouden word. Zoals ik had verwacht zijn er geen verkeersregels, het recht van de sterkste geld. Dus het is voorrang nemen en niet krijgen en met een hoop getoeter kom je al een heel eind hier. Na een halfuur rijden we een onverharde weg in met veel hobbels en dan ineens staan we voor de poort. Na een paar keer toeteren word er opengedaan en kunnen we binnenrijden.

Als ik de auto uitstap komt er meteen een vrouw op ons afgelopen die ons groet met “goedemorgen!” Ik ben even verbaasd, maar ja natuurlijk dat is mijn coördinator Lennie! Daarna komt er nog een vrouw zich voorstellen en ook in het Nederlands! Zij runt samen met haar vriend het guesthouse. Nadat alle bagage bij de receptie staat, komt daar een lieve dame zich voorstellen. Ze legt uit hoe het allemaal werkt met eten, wassen, gebruikt van minibar etc. Vervolgens gaan we met Lennie naar boven, waar we op het dakterras gaan zitten. Lennie is degene die ons zal ons introduceren op het project en voor ons klaar staan als we ergens niet uitkomen. We krijgen uitleg over hoe en wanneer we haar kunnen bereiken, wat de do’s en don’t zijn en info over het project. Ik ging er al helemaal vanuit dat vandaag al de introductie zou zijn op het project, maar dat is pas morgenmiddag (Wat ik stiekem niet erg vind) Lekker hier even settelen, alles uitpakken beetje de omgeving verkennen en relaxen.


Ik ben inmiddels steeds benieuwder geworden naar de kamer en de rest van het guesthouse. Ik had van tevoren al allerlei foto’s gezien, maar het is toch altijd anders als je er echt bent. Als we de kamer krijgen toegewezen, maakt mijn hart een sprongetje, hij zit dichtbij het dakterras en de badkamer dus beter dan dit kan niet! Het is een ruime kamer met 4 stapelbedden, een kast waar je spullen op kan bergen en er is een inloopkast, wat echt super lekker is! En dan komt het belangrijkste moment wie gaat waar slapen? Maar binnen een paar seconden zijn we al over uit dus kunnen we overgaan naar de koffers uitpakken. Het geeft mij een heel fijn gevoel om mijn spullen op te bergen, daardoor voelt het nu ook echter. Ik ben nu echt in Kampala, in het guesthouse waar ik ga leven voor de komende tijd!

Nadat ik al mijn spullen heb opgeborgen, kies ik in de gang een locker, waar ik al mijn waardevolle spullen instop. Dan ga ik opzoek naar Lennie om de borg te betalen voor de helm die ik de komende tijd leen voor de boda boda. Die overigens erg hip zijn. Ik spreek met Lennie de tijd af voor morgen, want zij gaat mee om Mieke en mij te introduceren op het project. We spreken af dat ze ons om half 1 ophaalt, dus ik kan nog uitslapen! Inmiddels is het tijd voor lunch en we kunnen kiezen of we binnen of buiten zitten. Dus kiezen we voor buiten, want het is lekker weer, het zonnetje schijnt en het uitzicht is super mooi! We krijgen als lunch de welbekende rolex (rolled eggs) die goed gevuld is met groente en ei. Daarna besluiten we naar het dakterras te gaan om daar lekker in het zonnetje te relaxen.

Even later ontmoeten we een ander meisje van doingoood en meerdere mensen van het guesthouse. Het is leuk om ze te spreken over hun ervaring. Er zijn trouwens veel Nederlanders en Belgen die hier verblijven, waarschijnlijk omdat de beheerder Nederlanders zijn en dat trekt. Het word steeds drukker, want mensen komen terug van hun vrijwilligerswerk/stage en komen allemaal naar het dakterras. Niet veel later is het alweer etenstijd en kunnen we aan tafel zitten, die zich ook op dakterras bevind. Het bestek is op tafel gezet dus dat betekent dat de borden snel zullen volgen. We passen dan ook net allemaal aan een tafel! Het is een drukke, maar gezellige boel. Na het eten ga ik even lekker douchen en lekker relaxen op mijn bed. Ik ben bekaf na een dag van zoveel indrukken! Ik weet een ding zeker vannacht ga ik als een roosje slapen