Project update

Nu een update over mijn project! Ik ben nog steeds helemaal verliefd op de kindjes, wat zijn het toch stuk voor stuk lieverds! Allemaal op hun eigen manier zo uniek, zo leuk. Ik ken ze inmiddels zo goed dat ik al aan hun voetstappen kan herkennen wie er aankomt. Elke dag opnieuw weten ze weer een glimlach te toveren op mijn gezicht, door hun blijde gezichtjes, gekkigheid en hun puurheid.

Verder waren er de afgelopen tijd ook genoeg uitdagingen op het project; cultuurverschillen waar ik aan moest wennen. Hun manier van werken is anders dan die van ons, minder deskundig en minder efficiënt. Dat het minder deskundig is, komt doordat de meeste werknemers geen opleiding hebben gedaan, met als uitzondering de logopedist en de er ergotherapeut (die beide in opleiding zijn). De fysiotherapeut, heeft geen opleiding voor fysio gedaan en heeft het aan de hand van filmpjes geleerd. Maar de logopedist en ergotherapeut zijn allebei nog in opleiding, ik merk dat zij al wel meer weten, maar het klopt ook niet altijd. Zo heeft de ergotherapeut geleerd dat autisme te genezen is.. Bij autisten is de prikkelverwerking is verstoord, waardoor ze prikkels later door krijgen. Dus als je ze bijv. aanraakt komt dat soms later door. Hij liet zien aan de hand van een grove borstel bij een autist of diegene hypo of hyper was. Bij hypo was iemand niet gevoelig, dus de borstel moest hard over het lichaam gehaald worden. En hoe vaker je dit herhaalde hoe meer hij zou gaan voelen. Wat natuurlijk niet waar is, want de prikkelverwerking zal niet verbeteren daardoor. Als je hier vervolgens iets van zegt, dan leggen ze het nog eens uit alsof je het niet snapt, wat erg frustrerend is. Want je hebt de kennis en je wilt het overdragen, maar als het vervolgens niet aangenomen.. Inmiddels kan ik het wel al meer loslaten en denk ik het zal wel. Ik kan op zijn minst het uitleggen vanuit mijn kennis en wat ze er dan mee doen moeten zij zelf maar weten.

Maar ik heb de afgelopen tijd ook veel leuke dingen mogen meemaken met Mieke mijn projectmaatje. Zo hadden we half december het eindjaarsfeest, waar we het einde van het jaar vierden en zo afscheid namen van de kinderen die naar huis gingen voor de vakantie. Deze vakantie kun je vergelijken met onze zomervakantie, de kinderen zijn nog tot eind januari weg. De ene helft van de kinderen (ongeveer 10 kinderen) ging naar huis en de andere kinderen hebben geen ouders of verzorgers.
Er werd een stukje gedaan door de ergotherapeut, die hulp had gevraagd aan mij en Mieke, we zouden samen de verschillende aandoeningen van de kinderen uitleggen. Dit lijkt misschien nutteloos aangezien de ouders vaak wel weten wat hun kind heeft. Maar vergis je niet, er zijn nog veel misverstanden over de aandoeningen. We stelden ons eerst voor aan de ouders in het Luganda wat met gelach en luid geklap ontvangen werd. Daarna legden we in het kort een aandoening aan en vervolgens ging de ergotherapeut het verder vertellen. Nadat hij klaar was, ging de muziek aan en gingen de kinderen een dans doen waar ze de afgelopen tijd hard vood hadden geoefend. En natuurlijk deden Mieke en ik ook mee, want wij kende hem inmiddels ook helemaal uit ons hoofd. Daarna deed er nog een gastspreker een woordje over het project, hij begon over dat hij het een heel goed project vond en waarom en hij sprak ook dankbaarheid uit naar de begeleiders. Na een lang verhaal was het tijd voor thee en wat lekkers erbij. Er werd toen muziek opgezet, veel gedanst en nog een taart aangesneden wat het feest helemaal afmaakte! Daarna gingen een deel van de kinderen met hun moeders mee.

Toen de vakantie was begonnen, konden we aan de slag met het plan van Mieke. Zij wilde namelijk een ruimte omtoveren tot snoezelruimte. Maar eerst moesten we het opknappen met een likje verf. En daar konden we al onze creativiteit in kwijt! Daarna konden we de inkopen doen voor de materialen; een discolamp die het belangrijkst was en nog andere voorwerpen die de zintuigen prikkelen. Ik vond het ontzettend leuk om te doen en al helemaal om het resultaat te zien! En natuurlijk zal ik dit resultaat ook met jullie delen.

Daarna stond het volgende leuke op de planning: de huisbezoeken. We zouden bij een aantal kinderen langs gaan, die hun vakantie thuis doorbrachten. We zijn een dag eropuit geweest in Kampala en naar Mpigi een dorpje die een halfuur verwijderd is van Kampala. In Kampala hebben we 2 families bezocht en dat alles met een busje genaamd een matutu. Het was een aantal keer overstappen, totdat onze collega Ahmos ineens aangaf uit te stappen. Daar stonden we ergens in een straatje niet wetende waar we waren beland. Het enige wat we hoefden te doen was hem te volgen. Het was even een helling op omhoog, maar ineens sloeg hij rechts af bij een bruggetje. Daar moesten we nog een paar honderd meter verder lopen totdat we een huis zien. Is dit het huis van Michael? Het huis zag er best groot uit, met een grote tuin eromheen. Als we voor de deur staan horen we een vrouw zeggen dat we binnen mogen komen. Het is gebruikelijk in Oeganda dat je je schoenen uitdoet voordat je naar binnen gaat. Dus op onze sokken komen we binnen, waar een vriendelijke vrouw, de moeder van Micheal ons groet. Ze seint dat we mogen zitten en daarna roept ze Michael. Hij komt enthousiast aangerend en gaat lief naast haar zitten. Ahmos begint met praten, wel in het Luganda want de moeder kan geen Engels. Even later vertaalt Ahmos alles en hebben we ook de kans om dingen te vragen aan de moeder. We stellen vragen of er vooruitgang is sinds hij op het centrum is gekomen en wat haar verwachtingen zijn voor haar zoon en dingen waar ze tegenaan loopt. Het is interessant om meer te weten komen en wat haar beeld van zijn toekomstperspectief is. Op een gegeven moment staat Michael op en komt hij tussen mij en Mieke inzitten. Zo ontzettend lief! Ahmos stelt nog een paar vragen en als alles is gezegd en gevraagd krijgen we nog een korte rondleiding. We beginnen in de woonkamer, waar we de andere zussen en zusjes en broertjes zien. Daarna laat de moeder de slaapkamer en badkamer zien, wat er allemaal goed uitziet. Vervolgens laat ze de keuken zien die verderop in een los gebouwtje is. Verder hebben ze nog een stuk grond waar ze vanalles verbouwen. Ook heeft Michael een schommel die aan een boom is bevestigd, hij is dolblij als hij even op mag. Voordat we vertrekken maken we nog even een groepsfoto met het hele gezin.

Dan is het echt weer tijd om naar het volgende huisbezoek te gaan. Maar helaas is het niet op loopafstand dus moeten we weer een matutu nemen.. Deze rijden af en aan dus het is alleen een kwestie van er eentje aanhouden. Na even onderweg te zijn geweest, stappen we uit bij een drukke weg. Naast deze weg loopt een straatje omhoog. Vanaf daar nemen we een boda, maar ik vraag me af of dit niet te lopen is. Maar als we dan een heuvel opgaan en het toch best nog een stukje blijkt te zijn ben ik toch erg blij met de boda. We gaan de bocht om en stoppen dan voor een groot hek, waar de moeder van de jongen al klaar staat. Ik herken haar meteen van het eindjaarsfeest. Ze begroet ons vriendelijk en doet vervolgens het hek open. Daar zien we meteen pasé die ons enthousiast begroet met een knuffel. Hij trekt ons meteen naar binnen. Het is een groot huis, met een mooie woonkamer. Er hangen allerlei portretten van de familie en allemaal geschilderd. We gaan zitten op de bank samen met pasé. Pasé is verbaal en hij spreekt ook engels dus dat is erg leuk. Hij herinnert zich ook dat ik pas geleden door de boda was aangereden en wijst naar mijn voet en vraagt hoe het gaat. Hoe lief! Ik vertel hem dat het weer goed gaat. Inmiddels is zijn moeder ook gaan zitten en zijn zusjes komen zich voorstellen. Dit doen zij zo beleefd, ze gaan door hun hurken en geven dan een hand. Dit is hoe alle Oegandese kinderen worden opgevoed, vanaf jongs af aan. Het voelt een beetje apart alsof ik een hele hoge status heb en zo begroet word. Maar ik weet dat dit een stukje van hun cultuur is. De moeder zet muziek op en zegt tegen Pasé en het zusje dat ze ons hun dans moeten laten zien. Pase begint enthousiast te dansen en kijkt af en toe opzij naar zijn zusje die de danspasjes goed in haar hoofd heeft. Daarna vraagt Ahmos een aantal dingen, eerst over hoe het programma gaat die hij had meegegeven en dan over bijzonderheden. Even later komt de zus binnen en pakt een tafel en zet die voor ons neer, daarna legt ze er bestek op. We krijgen gewoon een lunch van hun! Daar had ik helemaal niet opgerekend! Ze loopt weg en komt terug met water zodat we onze handen kunnen wassen. Ik ben erg benieuwd wat we krijgen, als ze onze borden neerzet zie ik dat het een ommelet is! En wat ziet het er goed uit.
Wat een luxe dat we lunch krijgen!

Na het eten pakt Ahmos de handbrace erbij die hij meegenomen had van het project. Pasé draagt deze zo nu en dan bij het project. Op het moment dat Pase de brace ziet, vertrekt zijn hele gezicht, arme jongen.. Ik weet dat dit heel veel pijn doet als hij deze om moet. Zijn hand is niet recht, maar iets in zijn pols zorgt er voor dat zijn hand naar binnen staat. Met deze brace word dat recht gehouden, maar zijn pols zit dan ook echt niet in een fijne positie.. Als Ahmos alle uitleg heeft gegeven aan de familie over de brace is het tijd om te gaan. Maar natuurlijk moet er nog wel een groepsfoto gemaakt worden! We lopen naar buiten en schieten daar een aantal foto's. Dan nemen we afscheid van iedereen en lopen richting de weg om daar weer een matatu te nemen. Op dit punt ben ik erg klaar met die busjes, je zit steeds zo opgepropt en daarbij ook zo warm! Mieke en ik overleggen met Ahmos dat we nu terug willen met de boda. Dat vind hij ook een goed idee, we nemen nog wel tot de autoweg een matatu en dan nemen we een boda. Als we beginnen te rijden en ik voel de wind door mijn haar wapperen ben ik zo blij. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest met een boda ritje! Dit voelt zo goed, lekker in de buitenlucht, de vrijheid.
Ik vond het erg bijzonder om de jongens te mogen bezoeken, hun thuissituatie te mogen zien. Om zo meer te begrijpen van hun achtergrond, hoe zij leven. En wat was het ook leuk om die jongens weer te zien na ze een tijdje te moeten missen op het project!

Mijn projectmaatje Mieke is inmiddels weer in Nederland, zij is ongeveer een maand geleden naar huis gegaan. Ik ben met haar het avontuur gestart, vanaf de dag dat we het vliegtuig instapten tot het moment dat we op het project begonnen. Maar dat het moment van afscheid ging komen was helaas onvermijdelijk.. Daar stonden we dan die avond, met het groepje van ons guesthouse, stil en wetend dat het nu echt afgelopen is. Al die tijd zoveel mooie dingen mogen meemaken en elkaar mogen steunen bij moeilijke momenten.. Maar nu is het dan echt afgelopen! Terwijl ik haar een dikke knuffel geef, rollen de tranen over mijn wangen. Wat ga ik haar ontzettend missen! Als ze de auto instapt en wegrijdt en nog voor de laatste keer zwaait, besef ik niet dat ze echt weggaat.. Alsof ze morgen weer aan het ontbijt zit.

Maar waar mensen gaan komen er gelukkig ook weer nieuwe. Een paar dagen later kwam namelijk mijn nieuwe projectmaatje aan! Hoe leuk was dat ik haar kon introduceren?! Alle ins en outs vertellen, maar nog leuker om te horen wat haar opvalt en waar zij tegenaan loopt. Ik ben ook zo gestart, niet wetende hoe het project zou zijn en wat ik precies kon verwachten. Ik ben heel benieuwd wat de ons de komende periode ons gaat brengen! Maar ik weet zeker wat we ook zullen meemaken het een geweldige periode word!