Dag 5: Ghaddafi moskee & intro project

Ik knipper met mijn ogen, heel even ben ik kwijt waar ik ben, maar als ik dan naast mij kijk en de stapelbedden zie valt alles op zijn plek; ik ben in het guesthouse!
Het is nog vroeg, maar door de spanning en die kukelende haan buiten kan ik niet meer slapen. Vandaag is het eindelijk zover de introductie van mijn project! Spannend maar ook erg leuk! Om precies half 9 zit ik aan het ontbijt en verrassend genoeg is er brood! Toch wel echt een groot voordeel van Nederlandse eigenaren. Ze hebben koffie en thee en als zoet beleg chocoladepasta, pindakaas en hagelslag. Verder hebben ze fruit en kun je elk ei bestellen die je wilt. Ik zit met Mieke te ontbijten, die de komende tijd met mij op hetzelfde project gaat werken.

Als we klaar zijn besluiten we naar het dakterras te gaan, daar zitten nog andere long terms die we gisteren hebben ontmoet. We kletsen gezellig en dan stelt iemand voor om naar de Ghaddafi moskee te gaan. Dat vonden Mieke en ik meteen een heel tof idee en aangezien we toch niet echt iets deden dachten we waarom niet? We pakten snel onze spullen en bestellen een boda boda. Er bestaat dus een app voor boda’s dat heet safe boda en het werkt hetzelfde als een uber, maar je betaald wel contant.
We lopen door de poort (wat eigenlijk een hek is met een deur erin) naar de rotonde. Daar is altijd een station met boda’s, meerdere boda’s die naast elkaar staan. Als ik ze zien staan, begint mijn hart sneller te kloppen. Een safeboda kun je herkennen aan een oranje helm, waar het nummer opstaat en een oranje vestje waar de naam van de bodaboda chauffeur op staat. Als ik mijn boda heb gevonden, seint hij dat ik achterop mag zitten, maar ik vind het doodeng, dit wordt namelijk de eerste keer op een boda boda! Ik spreek mezelf moed toe, want dit gaat de komende maanden mijn vervoermiddel worden. Ik stap achterop en houd mijn handen heel stevig vast aan een stang achter mij. Ondertussen hebben ook de anderen een boda dus kunnen we vertrekken. Ik kijk mijn ogen uit, er komen zoveel boda’s uit verschillende richtingen, die zich soepel langs auto’s en minivans manoeuvreren. Het is erg druk, veel getoeter waarmee duidelijk gemaakt wordt dat je aan de kant moet. Ik vind het ontzettend eng en ik blijf angstvallig over de schouder van de boda boda chauffeur kijken. Ze weten hier ook echt niet wat afstand houden inhoud, wel waar het gas zit. Pas als je bijna op elkaar botst wordt er geremd.
Inmiddels zijn mijn nagels in mijn handpalmen gedrukt, zo stevig hou ik me vast. Ik ben steeds bang dat we in een van de gaten in de weg belanden, want die zijn er veel. Maar hij ontwijkt ze steeds behendig.

Ik zie in de verte de moskee al, deze is ook niet te missen! Ik ben opgelucht, want ik vind het ritje helemaal niks. Als we zijn gearriveerd, lopen we richting een tentje waar we eerst de ingang moeten betalen. Voor de dames is een hoofddoek en een lange rok verplicht en die kan je daar ter plekke krijgen. Ik word als eerst geholpen door een vrouw, ze knoopt eerst een rok om mij heen en daarna mag ik gaan zitten en krijg ik een hoofddoek. Als ook de andere 2 dames zijn geweest, kunnen we gaan. Er gaat een gids met ons mee die erg vrolijk is. We nemen we de trap omhoog, waar we terecht komen op een plein en de ingang van de moskee. Voordat we naar binnen lopen moeten we eerst onze schoenen uittrekken. Als ik naar binnen loop kijk ik mijn ogen uit, het is zo groot en zo mooi! Er ligt een groot rood tapijt waar de moskee is afgebeeld. De gids neemt ons mee naar voren, waar we gaan zitten op de grond. Hij vertelt over de moskee; het is de grootste moskee van Oost Afrika en vernoemd naar Ghaddafi. Vervolgens legt hij dingen uit over het gebed en de dienst. Daarna laat hij de Koran aan ons zien en mag ik het proberen het te lezen. Ik doe erg mijn best, maar als hij het dan van mij overneemt sta ik met mijn mond vol tanden. Hij begint te zingen en het klinkt erg mooi! Daarna gaan weer verder, we lopen de trap op waar we uitkomen op een soort balkon, dat is de plek waar de vrouwen bidden. Dan vervolgen we onze weg naar het leukste gedeelte; de toren beklimmen! Deze heeft ongeveer 300 treden, dus het is even de tanden erin zetten. Het scheelt dat de hoofddoek nu af mag, want dat maakt het erg warm. Als ik naar boven kijkt begint het mij te duizelen zoveel trappen! Maar natuurlijk wil ik wel de top bereiken voor het uitzicht. Met veel gepuf en “zijn we er al?” Bereiken we de top, waar ons harde werk wordt beloond met een prachtig uitzicht over de hele stad! De gids verteld dat Kampala verspreid ligt over 7 heuvels. Het is ontstaan tijdens de Britse koloniale tijd. De koning had vroeger zijn jachtgronden in de heuvels op de plek waar tegenwoordig de stad is gelegen. Hier leefde veel impala’s (antilope) en werd daarom Ka Impala genoemd ‘heuvel van de Impala’ Dit is langzaam omgebogen tot Kampala.

Hij benoemd de 7 heuvels en vertelt bij elke heuvel wat het kenmerkt. Het is een heel mooi gezicht hoe je alle wegen ziet lopen en het verkeer er doorheen ziet gaan. Het is ook duidelijk te zien wat de rijkere buurten zijn en de armere. Natuurlijk moeten we dit even vastleggen en daarna wilt iedereen met de achtergrond op de foto. Als laatst maken we een groepsfoto en dan moeten we echt gaan. Het is nu krap in tijd, want half 1 moeten we weer terug zijn bij het guesthouse waar we worden opgepikt door Lennie die meegaat met de introductie van het project. We pakken de boda terug en eenmaal bij het guesthouse pakken we snel de laatste dingetjes en kunnen dan vertrekken. Als we een paar stappen buiten het hek zetten zien we verderop al een paar boda's. We steken onze hand op en ze komen luid joelend onze kant op. We vertellen de bestemming en dan onderhandelen voor een goede de prijs. Een goede prijs is rond de 1 euro dus 4000 shilling ongeveer. Ik ga samen met Lennie op een boda, dat is handiger anders moeten we met 3 boda's achter elkaar gaan rijden. Ik vind het deze keer al minder spannend, maar ik zit er nog niet relaxed op. Het duurt ongeveer 20/25 minuten, dus best nog wel een eindje. Onderweg is er heel veel te zien: kleine marktjes, fietsers volgeladen met spullen, vrouwen met een mand bananen op hun hoofd en natuurlijk veel boda's.

Bij een drukke weg steken we over en daarna slaan we nog een klein straatje in. We komen aan bij een grote blauwe poort. Daar is het het dan! De plek waar ik de komende maanden ga werken! We kloppen op de deur van de poort, deze word opgedaan door een man. Hij vraagt ons of we onze namen willen opschrijven in een schrift. Daarna loopt hij voor ons uit naar het achterkant van het gebouw. Daar brengt hij stoelen, zodat we kunnen wachten op degene die ons meer gaat vertellen over het project. Ondertussen komen er kinderen nieuwsgierig naar ons toe en krijgen we zelfs al een dikke knuffel.

Dan komt er een vriendelijke jonge man aangelopen, hij stelt zich voor en begint te vertellen over de plek.
Het is een dagopvang, maar ook een woning en voor degenen die ter vondeling zijn gelegd een thuisplek. Gelukkig is dat maar een enkeling. De leeftijden lopen uiteen vanaf 6 jaar tot 19 jaar. De kinderen hebben verschillende aandoeningen, verstandelijk en/of lichamelijk.
We krijgen een rondleiding; er is een fysioruimte, ergoruimte, een slaapzaal en speelruimte. Het ziet er allemaal wel armoedig uit, vooral de speelruimte waar alleen blokken liggen die half stuk zijn. Als we naar buiten lopen is er nog een gebouwtje, waar een eetruimte is en 2 slaapzalen. Op elke slaapzaal staan 3 of 4 stapelbedden die 3 hoog zijn en per slaapzaal slapen er 2 begeleiders. Als we vragen waarom dat nodig is, legt hij uit dat het om veiligheid gaat. Maar het lijkt mij wel veel...

We stellen onze vragen tussendoor en als het allemaal duidelijk is spreken we af dat we er morgen om half 9 zijn voor de morning devotion (overdracht). We zwaaien nog even naar de kindjes en lopen dan door de poort. Nu is het een kwestie van een boda zoeken en weer een goede prijs regelen. Als ik achterop de boda zit, kan ik niet wachten tot morgen! Ik ben ontzettend benieuwd naar de rest! Ik geniet van mijn wapperende haren in de wind en de mooie omgeving om mij heen en in mijn gedachte is het al morgen.