Dag 3: Kerkje, victora lake

Deze ochtend word ik later wakker, maar ik voel me niet uitgeslapen. Ook deze nacht had ik veel moeite om in slaap te komen. Ik had ook mijzelf een voorstelling gemaakt dat er ingebroken werd, dus je kan je voorstellen hoe lekker je daarna kan slapen.. Het regende deze ochtend dus het was een beetje koud aan het ontbijt. En ja wat ga je doen als het zo blijft regenen de hele dag? De moed zakte me al beetje in de schoenen, maar ineens was daar het zonnetje! We besluiten de buurt te verkennen. Het is ineens erg warm en zelfs benauwd zo’n groot verschil met eerst..

Op een gegeven moment is de weg niet meer verhard en verandert het in een grote zandpad. Nieuwsgierig lopen we verder, waar duidelijk de armoede naar voren komt, hutjes met golfplaten erop, kippen en geiten die los lopen. En de mensen en kindjes die ons nieuwsgierig aankijken zwaaien en begroeten met Hi how are you? Dat is een typische groet hier die hetzelfde betekent als “hoi” maar zij plakken nog “how are you” eraan. Op een gegeven moment wenkt een man ons, we lopen naar hem toe en hij kijkt erg vriendelijk en zegt dat hij aardig is en vraagt of we wat willen drinken. Dan pakt hij een flesje alcohol die al bijna leeg is en ineens snappen we dat hij dronken is. We bedanken hem vriendelijk en lopen door.

Een stukje verderop horen we gospelmuziek en nieuwsgierig lopen we op het geluid af. We gluren even naar binnen en zien dat er een kerkdienst gaande is. Als we ons willen omdraaien, zien we een man naar ons toekomen. Hij begroet ons vrolijk en hij nodigt ons uit naar binnen. Dat kunnen we niet afslaan dus we lopen mee naar binnen, waar we achteraan kunnen zitten. Het is een vrolijke boel, iedereen staat te klappen en te juichen op de muziek. Als de muziek klaar is begint er een man te praten, ik ben benieuw wat hij te vertellen heeft. Maar ineens is het de bedoeling dat wij naar voor komen, we kijken elkaar aarzelend aan, maar we lopen toch naar voren. Als we er staan word er enthousiast door de mensen gejuicht, het is erg overweldigend. De man zegt dat hij deze ochtend voelde dat er iets speciaal ging gebeuren en nu wist hij wat het was, want “deze 3 engels mogen wij in het midden hebben” En weer begint iedereen te juichen en te klappen en het is zo bijzonder! Het raakte me erg, maar tegelijkertijd wist ik mezelf ook geen houding te geven. Hij vraagt wat we komen doen en wat we in NL doen, we leggen uit dat we vrijwilligerswerk gaan doen en ieder vertelt zijn studie of beroep. De mensen reageren enthousiast, klappen en reageren met bewondering als ik zeg dat ik werk met gehandicapten. Hij spreekt nog lieve woorden en daarna gaan we weer zitten. We wilden eigenlijk even onopvallend kijken in de kerk, maar dat werkt zo niet in Afrika. We bedachten hoe we nu weer weg konden gaan en we vroegen aan een van de sprekers die voor ons zat of het oke was om te gaan. Het was een jongen van ongeveer onze leeftijd, hij knikte en liep met ons mee naar buiten. Hij wees dat we mee moeten komen naar de achterkant van de kerk. Een andere jongen die foto’s in de kerk aan het maken was, kwam ook mee. En toen drong het tot mij door ze wilden foto’s met ons maken! Na veel foto’s en selfies zijn we weg gegaan richting het strand.

Het is nog steeds zonnig, lekker weer om even langs de victoria lake te gaan. Het is erg mooi, veel bootjes langs de kant en hutjes waar mensen in wonen. En ineens begint het dan bewolkt te worden dus lopen we maar weer terug. We steken een ander straatje in, waar er meteen kindjes op ons afgerend komen en ons beginnen te knuffelen. Ook hier zijn de mensen nieuwsgierig en begroeten ze ons. De kindjes achtervolgen ons en we beginnen selfies met ze maken en dat vinden ze helemaal geweldig! Een moeder die verderop zit seint naar ons, want ze wilt ook met haar kindje erop. Als we nog een paar selfies met haar nemen begint ze helemaal te glimmen. De kindjes achtervolgen ons nog even, maar als we dan te ver zijn draaien ze zich weer om.

De weg terug was goed te vinden, dus voordat ik het wist waren we er al. De zon was weer gaan schijnen dus daar wilde ik lekker van genieten. Maar eerst wilden we nog geld pinnen voor de rekening die morgenochtend betaald moest worden voor het hostel. Toen we terug waren hebben we lekker buiten gezeten met de benen in het zonnetje, waar ik ondertussen het eerste reisverhaal ging typen. Vanavond gaan we eerder eten hadden we bedacht, zodat het niet zo laat als gister word. We bestelden ons eten en weer kwam de vraag hoelaat willen jullie het hebben? En weer antwoordden we zo snel mogelijk. Maar dit keer vroegen we wel hoelang dat dan ongeveer was en ze zei 1,5 / 2 uur dus net als gisteren. Maar nu begon het te dagen waarom het zolang ging duren. Ze moesten namelijk nog de inkopen doen, het is een kleinschalig hostel, dus de inkopen doen ze pas wanneer ze weten de gasten gaan eten. We gingen niet blijven wachten en trokken ons terug in het huisje. Daar ging ik nog even verder met mijn reisverhaal en daarna heb ik nog de laatste dingentjes in de koffer gedaan. En het wachten werd beloond, want eindelijk was daar het eten!

Ik had beef met een lekker vlees sausje en matoke. Matoke is een gekookte banaan, waarbij de schil is opgesneden. Vanbinnen is de banaan smeuïg, het smaakt eigenlijk nergens naar, maar met het sausje erbij is het wel oke. Na het eten maken we ons klaar om morgen te vertrekken, wel erg spannend! Dan gaat het echt beginnen, naar Kampala wat mijn thuisbasis gaat worden voor de komende maanden! Maar voordat zover is moet ik toch eerst de binnenkant van mijn ogen gaan bekijken!