Laatste week van mijn avontuur

Mijn laatste week in Oeganda, ik heb er steeds over gefantaseerd, hoe deze als een stroomversnelling voorbij zou gaan. En hoe ik dan extra zou genieten van mijn laatste boda ritjes, de heerlijke zon, de vrienden om mij heen en die heerlijke kindjes op mijn project.
Maar ineens was ik in die werkelijkheid beland.. En ik keek er zo tegenop om weg te gaan! Hoe kon ik afscheid nemen van het prachtige Oeganda, het chaotische Kampala, mijn "familie" in het guesthouse, de super vriendelijk mensen, de boda boda'a en natuurlijk de geweldige kindjes op mijn project? Als ik er al aan dacht kreeg ik een brok in mijn keel..

Het zou logisch zijn als ik met mijn afscheid zou bezighouden in mijn laatste week, maar niets was minder waar. Ook in Oeganda was de angst voor corona erg aanwezig, de locals dachten zelfs dat alle mzungu's (blanke mensen) coronavirus hadden. Ze noemden ons dan zelfs ook coronavirus en dat vond ik zo discriminerend en zo respectloos, maar ook verontrustend. Want wat als het virus in Oeganda uitbreekt en ze ons allemaal gaan zien als degenen die het coronavirus hebben meegebracht? Is het dan niet verstandig om te maken dat ik wegkom voordat het hier uitbreekt? Voordat ik geen kant meer op kan? De gezondheidszorg is hier ook gewoon minder en de veiligheid zal ook minder worden.
Maar daarentegen zijn het nog maar 4 weken voor mijn vertrek, zou ik dat niet gewoon kunnen afmaken? Het virus is hier nog niet en misschien gaat het hier niet zo snel? Ik denk ook dat het helemaal niet zo slecht is om in Oeganda opgesloten te zijn met dit heerlijke weer. En wat het allerzwaarst weegt ik ben ook gewoon nog niet klaar voor het leven in Nederland..

Je snapt al dat dit dilemma zich elke dag weer opnieuw in mijn hoofd afspeelde. De ene dag was ik zeker dat ik zou blijven, maar als ik dan ging slapen twijfelde ik weer.
Totdat ik die vrijdagochtend een knoop doorhakte; ik ga terug! Ik had die vorige dag nog tegen mijn familie en vrienden gezegd dat ik zou blijven. Terwijl iedereen mij wel het advies gaf " Esther kom terug nu het nog kan" Ik begreep dat ook heel goed, want er kon ineens besloten worden door Nederland of Oeganda om het luchtruim dicht doen en dan zit je vast.
Die ochtend kregen we het bericht dat woensdag de laatste vlucht van KLM zou gaan en daarna kon er met geen zekerheid gezegd worden of er nog een vlucht zou gaan. Ik ging toen nog eens heel goed over nadenken en heb toen alle voors en tegens tegen elkaar afgewogen en uiteindelijk waren er toch meer tegens.. Met heel veel pijn in mijn hart heb ik toen mijn ticket omgeboekt. En toen ineens moest ik schakelen dat ik niet meer 4 weken in Kampala had maar 5 dagen. Dus alles wat ik nog wilde moest ineens in die dagen gebeuren!

In mijn laatste weekend ging ik voor de allerlaatste keer; naar die leuke souvenirmarkt, het zwembad, uiteten bij mijn favoriete restaurant en afspreken met vrienden die ik daar zou achterlaten. (Helaas waren alle bar en clubs al gesloten dus konden we niet meer uit)
En ik weet nog heel goed dat we zaterdagavond thuiskwamen na een hele leuke dag. We waren naar het zwembad geweest en uiteten geweest. We zeiden vrolijk gedag tegen Anne en Thijs nog niet wetende wat voor bericht ze ons zouden vertellen.. En binnen een paar seconden kwam het: Sorry dames we hebben slecht nieuws; “HET LUCHTRUIM IS OP SLOT” De woorden kwamen binnen als een bom! Dit kan niet, dit kan niet!! Hoe bedoel je het is op slot? Dat kan toch niet ineens gedaan worden? Ik heb eindelijk een beslissing gemaakt, maar waarom word ik dan tegengehouden?! Het is niet eerlijk! Allerlei soorten vloeken zijn uit mijn mond gekomen, ik baalde er zo van! Ik wist ook even niet hoe ik ermee om moest gaanWaarom vond de president van Oeganda het zo nodig om precies vanaf morgen luchtruim op slot te doen?Verslagen ben ik met de andere meiden op het dakterras gaan zitten terwijl we onze families inlichten over het slechte nieuws. Zij dachten meteen allemaal heel erg mee wat super lief was! Maar helaas was er geen oplossing. Via kenia vliegen was gewoon niet meer mogelijk, want de volgende dag om 12 uur mocht je het land niet meer uit, alleen als je met KLM zou vliegen. Maar je raad het al die vlucht zat al bomvol.. Pfft we moesten dit even ieder voor zich verwerken, wat een tegenslag zeg!
De volgende dag maakten we maar gewoon het beste van, we zijn naar een marktje geweest en een ijsje gehaald. En toen hoorden we ineens begin van de middag het goede nieuws dat de vlucht van de andere meiden op maandag doorging! Wat een geweldig nieuws, maar helaas stond achter het bericht, dat het nog niet zeker was of de vlucht van woensdag ook doorging. Dat was even heel zuur, natuurlijk was ik heel blij voor de andere meiden, maar ik wilde nu ook gewoon de zekerheid dat ik zou vliegen. Helaas moest ik nog in onzekerheid wachten tot de volgende dag.. Maar ik had wel een sprankeltje hoop gekregen dat mijn vlucht misschien wel zou doorgaan.

En toen was het maandag, de eerste dag van de week op mijn project, maar het voelde dit keer anders. Ik ging met een knoop in mijn buik ernaar toe, want ik moest mijn collega’s vertellen dat ik misschien woensdag zou weggaan. Moeilijk en verwarrend voor hen, ik had al die tijd gezegd dat ik hoe dan ook zou blijven. Maar hun reactie was juist erg begripvol en meelevend! Dat vond ik erg fijn! De baas van het project had ik natuurlijk al ingelicht en hij reageerde ook erg begripvol en volgde nauw al het nieuws rondom de ambassade van Nederland. Dat was erg lief, dat liet erg blijken dat hij meeleefde. En in de middag kwam het verlossende bericht: de vlucht van woensdag gaat ook dooooorr!!!! Ik kan niet beschrijven hoe opgelucht en blij ik mij toen voelde!

Toen kon ik mij focussen op de laatste 2 dagen en ik wist dat die het moeilijkste zouden gaan worden. Ik zou afscheid moeten nemen van die lieve schatten, die mij 5 maanden lang een glimlach op mijn gezicht wisten te toveren, die mij met hun oneindige liefde deden verwarmen en mij keer op keer bleven verrassen! Maar ook mijn collega’s ging ik missen! Wat waren dat lieve en warme mensen, zonder hen zou dit avontuur niet zo speciaal zijn geweest.
Die woensdag op mijn allerlaatste dag nam ik afscheid, ik had een lekkere cake gekocht en sapjes. En dat viel goed bij ze in de smaak! Toen ze daarmee klaar waren had ik nog ballonnen voor ze meegenomen, dat vinden ze namelijk helemaal geweldig. En daarna werd er muziek opgezet en gingen we met elkaar dansen! Het was een heel fijn en warm afscheid, waar ik voor de laatste keer volop van iedereen kon genieten.
De baas van het project overhandigde mij ook nog een certificaat en een mooi beeldje als blijk van waardering voor mijn inzet. En daarna moesten er natuurlijk nog een paar groepsfoto’s gemaakt worden! En tja Oegandezen en foto’s dat is wel een ding, zij kunnen daar gerust een half uur mee bezig zijn haha. Na een lange fotosessie, was het onvermijdelijk afscheid… Ik zei doei tegen de kinderen gaf ze nog een knuffel of een aai over het hoofd. Toen mijn blik ineens viel op dat ene jongetje die er wel heel stil bij zat. Ik hurkte door mijn knieën en vroeg wat er was en zag toen dat de tranen in zijn ogen stonden. Ik wist meteen wat er aan de hand was, hij besefte dat ik echt wegging.. Ik herinner me op dat moment ook dat hij die ochtend nog had gezegd “Ik ga huilen als je weggaat΅ en dat vond ik toen erg schattig. Maar ik had helemaal niet verwacht dat hij het ook daadwerkelijk zou doen. Ik zag de eerste traan al over zijn wang naar beneden glijden en droogte hem meteen af. Ik wist ook dat ik nu snel weg moest gaan, om het niet moeilijker te maken. Ik zei nog tegen hem “Ronnie je gaat nog heel leuk ging hebben met al de andere kindjes en de begeleiders” en gaf een kus op zijn voorhoofd. Met tranen in mijn ogen zei ik mijn collega’s gedag en snel liep ik naar het hek. Nog een keer keek ik achterom en zwaaide ik, jeetje wat ga ik dit missen! Maar toegeven aan mijn verdriet wil ik niet, dus ik probeerde mijn tranen te onderdrukken. Ik wil nog genieten van die laatste paar uurtjes en niet jankend hier rond lopen! Terwijl ik de poort uit loop zeg ik nog een keer doei.

Pfft ik kan me niet voorstellen dat ik hier straks niet meer loop, ik ben hier gewoon 5 maanden lang elke ochtend en middag geweest! In gedachten verzonken ben ik al bij de weg beland, waar de boda’s staan. Het schiet me ineens te binnen dat dit mijn laatste boda rit wordt! Als ik dan even later achterop zit, probeer ik extra te genieten als ik de wind door mijn haar voel. Mijn gedachten vliegen terug naar het begin; toen ik gemixte gevoelens bij Kampala had. Maar nu kan ik zeggen dat ik het heel erg ga missen. Die chaos met al die boda’s die door elkaar rijden, waar geen verkeersregels gelden, de matatus die veel te hard rijden, waar de mensen met hun puurheid je aan het lachen weten maken en waar je kunt genieten van de mooie omgeving, al is het niet die leuke straatjes waar de mensen hun winkeltjes en huisjes hebben dan kun je wel genieten van het uitzicht als je op die mooie heuvels rijd waar Kampala op gebouwd is. Eigenlijk, als ik er zo bij stil sta is deze stad zo gek nog niet..

Als laatst wilde ik nog even een leuk nieuwtje delen. Misschien vroegen jullie je het al af, maar ik heb het sponsorgeld dat ik ontvangen heb goed kunnen besteden! Ik heb het besteed aan de reparatie van de schommel om deze weer veilig te maken en aan een nieuw speeltoestel. Eerst hebben we de schommel aangepakt, hier is een sterke pijp op bevestigd, zodat deze weer sterk en dus veilig is. Ik kon weer met een gerust hart toekijken als de kinderen aan het schommelen waren, niet steeds bang of hij zou doorbuigen. Ik heb er een foto van toegevoegd, bij de bovenste foto zie je hoe hij in het midden buigt en bij de 2e foto hoe het nu is opgelost!
En het andere speeltoestel is eentje om in te relaxen, een hangmat waar 1 of meerdere kindjes in kunnen liggen. We hebben het ook meteen met de kinderen uitgetest en ze vonden het helemaal geweldig! De foto’s zijn het bewijs ;)