Deel 2 safari
Blijf op de hoogte en volg Esther
10 November 2019 | Oeganda, Kampala
En dan ineens zien we een krokodil, helaas ben ik niet snel genoeg om een foto te maken. Gelukkig weet een van mijn reisgenoten wel een goede foto te maken. We zijn er nu bijna, ik zie en ik hoor de watervallen. Even laten hoeven we alleen nog een draai te maken met de boot, zodat we kunnen uitstappen.
Daar staan we dan aan het begin van de berg, we moeten er nu echt aan geloven.. De hele dag hebben we kunnen zitten, maar dat zit er nu niet meer in. De enige manier om de waterval van dichtbij te zien is door te hiken. Met dat in me achterhoofd begin ik aan de tocht. Het pad naar boven is goed bewandelbaar, maar is op sommige stukken best steil.. Al snel komen we op een punt waar je de Murchison watervallen kan zien en wat is het toch prachtig! De motivatie word alleen nog maar meer om de berg sneller te beklimmen. Na veel foto’s vervolgen we de tocht weer verder. Het is afzien en puffen, want de berg word steiler en steiler en onze energie word steeds minder. Maar dan ineens horen we dan het gigantische geluid van de waterval en dan weten we dat we er zijn. Alleen de bocht nog om en daar staan we dan! De watervallen belonen ons met koude regenstralen en ik geniet er intens van. Ik had het zo ontzettend warm en dit is dan zo’n cadeau! Als ik naar beneden kijk geniet ik volop van het prachtige uitzicht. De watervallen zijn zo machtig! Zo enorm machtig en zo indrukwekkend met welke kracht hij het water naar beneden laat storten. Maar wat het echt prachtig maakt is die ontzettende mooie regenboog die vanaf de waterval naar boven loopt. Nadat ik de watervallen genoeg bewonderd heb, is het tijd voor een fotoshoot. Maar dat is nog best lastig, omdat de felle zon in mijn ogen schijnt. Een paar minuten later en een paar duizend foto’s verder ben ik tevreden, er moet nu toch wel één leuke tussen zitten. Als ook mijn groepsgenoten klaar zijn, lopen we weer naar beneden, waar we uitkomen bij de onderkant van de watervallen. Het water komt met een flinke kracht tegen de rotsen aan. Je kunt er gerust een douche nemen, zoveel water komt er vrij. Nadat we een paar groepsfoto’s genomen hebben, gaan we weer terug. Het is alleen nog een klein stukje omlaag de berg af en dan is echt het einde in zicht! Ik zie onze bus staan en roep van vreugde “EMMA” (de naam van de chauffeur). Hij springt op en groet ons enthousiast. Ik ben zo opgelucht, eindelijk kan ik uitrusten, want ik ben helemaal gesloopt..
Terug naar de lodge waar ik lekker een douche ga nemen, lekker ga eten en lekker ga uitrusten van deze intensieve dag!
Dag 3: chimpansee tracking
Deze ochtend besef ik dat het de laatste dag is, mijn tas staat ingepakt en alles ziet er weer uit als voorheen. Het is een raar gevoel, ik wil nog niet weg, maar toch heb ik er ook weer vrede mee. Ik trek de deur achter mij dicht en doe hem op slot. Ik loop richting de receptie, waar ik eerst mijn spullen drop bij de bus en dan de sleutel afgeef.
Vandaag staat de chimpansee trekking op het programma. Ik heb er super veel zin in! Het is niet zolang rijden, dus voordat we het weten rijden we het terrein op waar de chimp tracking is. Er staat een grote houten boomhut en daarvoor staan onze gidsen. Als we het busje uit stappen verwelkomen ze ons en vragen ons of we naar binnen willen komen voor de uitleg. Als we naar binnen lopen zien we dat er nog meer mensen zijn. Het is een groepje amerikanen, die duidelijk beter voorbereid zijn. Ze dragen namelijk; bergschoenen, regenjassen en om hun nek verrekijkers. De gids vertelt ons de do's en de don'ts, zoals alleen water drinken en niet eten. Daarna wordt onze gids aangewezen, we krijgen een andere dan het groepje Amerikanen.
De tracking duurt 1,5 tot 2 uur, maar het ligt er net aan hoe snel we de chimpansees vinden. Daar beginnen we dan de tocht door het bos! De gids draagt camouflage kleding, groene regenjas, broek en laarzen en hij heeft een walkie talkie waardoor hij met de andere gids communiceert. Hij begint te vertellen over de chimpansees; chimpansees leven in het bos in kleine, losse groepen met een variërende samenstelling, gewoonlijk bestaande uit zes tot tien apen, maar variërend van twee tot wel honderdtwintig dieren. Verder weet hij veel te vertellen over verschillende soorten bomen, die erg bijzonder zijn. Ik vind het erg knap hoe de gids de weg onthoud, naar mijn idee is echt alles hetzelfde. Na veel verschillende routes, waarbij we steeds verschillende richtingen opgingen, staat de gids ineens stil. Hij pakt zijn walkie talkie en overlegt voor een tijdje. Het lijkt erop dat de anderen de chimpansees hebben gevonden. Als we ernaar vragen blijkt dit helaas niet zo te zijn, dus we gaan maar weer verder.. Inmiddels zijn we al 1,5 uur verder. Ik heb inmiddels de hoop opgegeven dat we de chimpansees gaan vinden. We zijn al zolang aan het zoeken en de kans is aanwezig dat we ze gewoon niet gaan zien.. Ik begin nu ook steeds meer moeite te krijgen met het tempo waarmee we lopen, dus ik vraag of we wat langzamer kunnen. Daarna besluit de gids weer een hele andere route te nemen, waarbij we een stukje omhoog moeten. Na een tijdje stopt hij ineens en kijkt hij omlaag naar de grond, hij heeft namelijk de pootafdruk van een chimpansee gevonden. Het kan niet anders kan dan dat ze dichtbij zijn!
En dan na een paar honderd meter lopen zegt de gids vol vreugde: chimpansees!!! Yeeeehhh we zijn door het dolle heen! Eindelijk eindelijk na al deze tijd van zweten en afzien hebben we ze gewoon gevonden! Maar natuurlijk moet de gids eerst uitleggen waar hij ze precies ziet. Hij wijst naar boven en als ik dan me goed concentreer zie ik daar een zwarte vlek die langzaam verandert in een chimpansee.
Hij zit lekker in de boom te chillen en te eten. We mogen een voor een kijken door de verrekijker, maar dat is nog moeilijker dan ik had verwacht.. Eerst moet je richten op de precieze plek met je verrekijker anders vind je hem nooit. Met die tip vind ik hem al vrij snel! En wauw wat is het een mooi gezicht van zo dichtbij! Al snel wijst de gids nog een chimpansee aan en die ligt lekker languit. Inmiddels heeft de andere groep ook lucht gekregen dat we de chimpansees hebben gevonden dus zij zijn er ook binnen de kortste keren om ze te bewonderen. Het groepje Amerikanen hebben allemaal een verrekijker om hun nek en ze pakken hem meteen tevoorschijn. Onze gids heeft nog 2 chimpansees gespot een eindje verderop, dus we lopen er snel heen. Ik heb moeite om hem te zien, maar als zowat iedereen me geholpen heeft met aanwijzen spot ik hem eindelijk! Wat zijn het toch prachtige dieren en wat lijken ze toch erg op mensen. We lopen weer terug naar het andere groepje en dan ineens begint een van de chimpansees te schreeuwen, vervolgens beginnen ook de andere chimpansees daarop te reageren. De schreeuw word de pant-hoot call genoemd en dat is een lange afstand vocalisatie van chimpansees. Pant-hoots dienen als een contactgesprek tussen chimpansees. De chimpansees beginnen nu één voor één uit de boom te klimmen, het is zo’n leuk gezicht! Ze doen het ook zo behendig. Snel pakken we onze mobiels tevoorschijn om te gaan filmen. Na een paar minuten zijn alle chimpansees uit de bomen geklommen en verdwenen ergens in het bos.
We besluiten weer terug te gaan en al snel horen we dat we dichtbij een weg zijn. Als we eenmaal de weg bereiken ben ik zo blij, eindelijk weer de bewoonde wereld. Nu is het niet lang meer denk ik. Maar ik durf het niet met zekerheid in te vullen dus ik vraag de gids hoelang het nog duurt. Als hij zegt dat het nog een uur duurt staat mijn mond open van verbazing. Ik ben zo ontzettend moe van al dat lopen en ik weet niet of ik nog een uur volhoud.. Het scheelt wel dat het nu een vlakke weg is, waarbij je niet steeds takken hoeft weg te duwen en omhoog hoeft te klimmen. Ik maak er maar het beste van en zet flinke stappen. Maar na een tijdje herken ik ineens het bord van vanochtend! Huh dit stuk duurde toch minstens een uur? Verbaasd kijk ik naar de gids die hard moet lachen, hij legt uit dat hij expres langer had gezegd, zodat het alleen maar kon meevallen. Ik kan er nu ook om lachen, best slim van hem. Als we het terrein oplopen, spot ik meteen de chauffeur en dat geeft een grote opluchting! Nog even naar de wc voordat de lange reis naar huis begint…
Als iedereen naar de wc gegaan is, kunnen we vertrekken. Als ik de deur dicht trek van het busje besef ik dat het er nu écht op zit.. Ik doe het raampje opzij, zodat de wind er lekker doorheen kan waaien. Ik geniet intens als de wind door mijn haren waait. En als ik dan terugdenk aan de afgelopen dagen krijg ik een warm gevoel in mijn buik. Wat was het ontzettend tof! Met als hoogtepunt de 2e dag waarop ik de gamedrive heb gedaan waar ik zoveel prachtige beesten gespot heb. Het was zo ontzettend mooi om door het park te rijden, met het ongerepte natuur dat er zo adembenemend eruit zag! En dan de afsluiter van die dag met de hike naar Murchison falls dat was zo geweldig! En met dit warme gevoel in mijn buik sluit ik mijn ogen en beleef ik dit toffe weekend opnieuw...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley